Sonate K. 416

Un article de Wikipédia, l'encyclopédie libre.
Sonate K. 416
majeur
, Presto, 140 mes.

K.415K.416 → K.417
L.148L.149 → L.150
P.453P.454 → P.455
F.361F.362 → F.363
IX 28 ← Venise IX 29 → IX 30
X 4 ← Parme X 5 → X 6

La sonate K. 416 (F.362/L.149) en majeur est une œuvre pour clavier du compositeur italien Domenico Scarlatti.

Présentation[modifier | modifier le code]

La sonate K. 416, en majeur, notée Presto, peut former un couple avec la fugue en mineur qui suit, la dernière du corpus, et achève la série d'œuvres du volume IX des manuscrits de Venise. Elle suggère une sorte de toccata, développée et brillante[1].



\version "2.18.2"
\header {
  tagline = ##f
  % composer = "Domenico Scarlatti"
  % opus = "K. 416"
  % meter = "Presto"
}

%% les petites notes
trillE       = { \tag #'print { e4\prall } \tag #'midi { fis32 e fis e~ e8 } }
trillCis     = { \tag #'print { cis4\prall } \tag #'midi { d32 cis d cis~ cis8 } }
trillA       = { \tag #'print { a4\prall } \tag #'midi { b32 a b a~ a8 } }
trillFis     = { \tag #'print { fis4\prall } \tag #'midi { g32 fis g fis~ fis8 } }
trillBpUpUp  = { \tag #'print { b''4.\prall } \tag #'midi { cis32 b cis b~ b4 } }

upper = \relative c'' {
  \clef treble 
  \key d \major
  \time 3/8
  \tempo 4. = 82

      s8*0^\markup{Presto}
      fis16 e d cis b a  | b' a g fis e d | cis b a g fis e | d4. \trillBpUpUp | \trillCis d16 a |
      % ms. 7
      b16 g fis e d cis | d[ a'] cis, e d cis | d[ a'] e g fis e  | fis[ a] cis, e d cis | d[ a'] e g fis e | fis8 \trillA
      % ms. 13
      \repeat unfold 3 { r8 \trillA } | a8 g fis | e d cis | b a gis |
      % ms. 19
      fis8 e d | cis16 e' gis, b a gis | a cis b d cis b | cis[ e] gis, b a gis | a cis b d cis b | cis8 \trillE 
      % ms. 25
      \repeat unfold 4 { r8 \trillE } | r8 \trillFis | e16 d cis b a cis | 
      % ms. 31
      b16 d cis b a gis | cis8 \trillE | \repeat unfold 4 { r8 \trillE } |
      % ms. 37
      r8 \trillFis | e16 d cis b a cis | b d cis b a gis | a[ e'] a gis fis e | d cis b a gis fis e4.*1/4 |

}

lower = \relative c' {
  \clef bass
  \key d \major
  \time 3/8

    % ************************************** \appoggiatura a16  \repeat unfold 2 {  } \times 2/3 { }   \omit TupletNumber 
      d4. g, a |   \clef treble fis''16^\markup{mg} e d cis b a | g fis e d cis b   \clef bass a g fis e d8 |
      % ms. 7
      g8 a a, | \repeat unfold 2 { d' e g | fis cis a } | d16[ a'] cis, e d cis |
      % ms. 13
      d16 a' e g fis e  | fis a cis, e d cis | d16 a' e g fis e | fis a e g d fis | cis e b d a cis | gis b dis a e gis |
      % ms. 19
      d16 fis cis e b d | a8 b' d | cis gis e | a b d | cis gis e | \repeat unfold 2 { a16[ e'] gis, b a gis |
      % ms. 25
      a16 e' b d cis b | cis e gis, b a gis | a[ e'] e, gis fis e  | fis[ e'] cis, e d cis | d e' d cis b a | gis8 e fis |
      % ms. 31
      d8 e e, }
      % ms. 40
      a4. d \clef treble e''16

}

thePianoStaff = \new PianoStaff <<
    \set PianoStaff.instrumentName = #"Clav."
    \new Staff = "upper" \upper
    \new Staff = "lower" \lower
  >>

\score {
  \keepWithTag #'print \thePianoStaff
  \layout {
      #(layout-set-staff-size 17)
    \context {
      \Score
     \override TupletBracket.bracket-visibility = ##f
     \override SpacingSpanner.common-shortest-duration = #(ly:make-moment 1/2)
      \remove "Metronome_mark_engraver"
    }
  }
}

\score {
  \keepWithTag #'midi \thePianoStaff
  \midi { \set Staff.midiInstrument = #"harpsichord" }
}
Premières mesures de la sonate en majeur K. 416, de Domenico Scarlatti.

Manuscrits[modifier | modifier le code]

Le manuscrit principal est le numéro 29 du volume IX (Ms. 9780) de Venise (1754), copié pour Maria Barbara ; l'autre est Parme X 5 (Ms. A. G. 31415)[2].

Parme X 5.

Interprètes[modifier | modifier le code]

La sonate K. 416 est défendue au piano, notamment par Chu-Fang Huang (2008, Naxos, vol. 13), Carlo Grante (2013, Music & Arts, vol. 4) ; au clavecin, elle est jouée par Scott Ross (1985, Erato)[3], Richard Lester (2003, Nimbus, vol. 4) et Pieter-Jan Belder (Brilliant Classics).

Marco Farolfi la joue au piano-forte (Stradivarius).

Notes et références[modifier | modifier le code]

  1. Chambure 1985, p. 213 (141).
  2. Kirkpatrick 1982, p. 471.
  3. Victor Tribot Laspière, « Au Château d’Assas, sur les traces de Scott Ross et de Scarlatti », sur France Musique, (consulté le ).

Sources[modifier | modifier le code]

Document utilisé pour la rédaction de l’article : document utilisé comme source pour la rédaction de cet article.

Liens externes[modifier | modifier le code]